BESCHRIJVING VAN MUNTEN (I)

Het beschrijven van munten kan op verschillende manieren gebeuren. Als kortste wijze van vastleggen, kan men het catalogusnummer en het jaartal van de munt noteren. Aan de andere kant is het mogelijk een zeer uitgebreide beschrijving te geven van alles wat zichtbaar en meetbaar is, aangevuld met vergrote foto�s. De wijze van beschrijven is afhankelijk van het doel dat men voor ogen heeft.
Bij de beschrijving van een munt worden de volgende begrippen gebruikt:

• Voorzijde (vz) en keerzijde (kz): de voorzijde is de �voornaamste� kant van de munt, maar vaak kan men van mening verschillen welke zijde als voorzijde beschouwd moet worden en welke als keerzijde. Er kunnen wel een aantal richtlijnen gegeven worden.
  Bij de oudste Griekse munten was alleen de voorzijde voorzien van een goed uitgevoerde voorstelling. Ook bij de munten van de Romeinse keizers is het haast vanzelfsprekend dat het portret van de keizer op de voorzijde staat. Sommige munten hebben een doorlopende tekst die op de ene zijde begint en op de andere zijde verder gaat. In dat geval staat het begin van de tekst op de voorzijde. Men neemt ook vaak aan dat bij combinaties van religieuze- en andere voorstellingen (bijvoorbeeld de afbeelding van een heilige op de ene zijde en een wapen op de andere zijde) de religieuze voorstelling op de voorzijde staat. Een ander uitgangspunt is dat de zijde waarop naar de uitgevende instantie (= de muntheer) verwezen wordt, de voorzijde is. Al deze regels helpen wel iets, maar bieden bijna nooit volledige zekerheid. Bij moderne munten biedt de muntwet uitkomst. Hierin staat meestal uitdrukkelijk voorgeschreven wat op de voorzijde moet komen te staan en wat op de keerzijde.
• Muntveld of veld: het vlak waarop de voorstelling of beeldenaar is aangebracht.
• Afsnede: door een lijn afgezonderd onderste gedeelte van het muntveld.
• Beeldenaar: de gehele voorstelling op ��n zijde. De beeldenaar is meestal uit een aantal elementen opgebouwd, zoals centrale voorstelling, waardeaanduiding, omschrift, jaartal en bijtekens. Als centraal onderdeel kiest men vaak een portret, een wapen of een zinnebeeldige voorstelling.
• Waardeaanduiding: bijna alle moderne munten dragen een waardeaanduiding. Een waardeaanduiding op een munt is pas mogelijk als de nominale waarde gedurende een langere periode onveranderd blijft. In de tijd dat de meeste munten hun nominale waarde ontleenden aan de metaalwaarde (= intrinsieke waarde), veranderde deze nominale waarde steeds door wijzigingen in de prijzen van de edelmetalen. Daarom was het meestal niet zinvol om een waardeaanduiding op de munten te plaatsen.

(Wordt vervolgd)

Bron:

• Encyclopedie van munten en bankbiljetten - Bohn Stafleu van Loghum Houten 1986

� 2008 Centrale Bank van Suriname